පුනරාගමනය

අවුරුද්දකට විතර පස්සෙ, ඔව්.... අවුරුද්දකටත් වැඩි කාලෙකට පස්සෙ ආයෙමත් කුරුටු ගාන ආසාව ඇවිත්. බ්ලොග් අඩවියක් පටන් ගත්තට ම වැඩක් නෑ, ඒක නිතර නිතර යාවත්කාලීන කරන්න බැරිනම්. බොරු කරන්නෙ මොකටද කියල බ්ලොග් ලියවිල්ල අතඇරල දාල තිබ්බෙ ඔන්න ඔය හේතුව නිසා. හැබැයි නිකමට වගේ මේ ඉසව්වෙ මකුලුදැල් කාරිය කඩලා.... දූවිලි ගසලා සුද්ද පවිත්‍ර කරලා ගත්තොත් හොඳයි කියල හිතුණ. අවුරුද්දක් විතර තිස්සෙ යම් තරමකට ස්වාධීන ව ගෙවපු ජීවිතෙත් එක්ක යම් යම් අත්දැකීම් තුලින් මෝරපු අදහස් ටික හිතේ එකතු වෙලා එකතු වෙලා පල් වෙලා යන එක වලක්වන්න ඕන කියල හිතෙන නිසා ආයෙමත් තාරාගේ නවාතැන අලුත් කරන්න හිතුව. එහෙම නම්, ඉදිරියට මුණ ගැහෙමු. වෙනස් වුණු ජීවිත වල වෙනස් අත්දැකීම් එක්ක.

වැහි කඳුළු

මේ කවිය ගැන කිසිම විස්තරයක් කරන්න මම සූදානම් නෑ. නමුත් මේකට හේතුව නම් ලස්සන කතාවක් කියවගෙන යද්දි ඒකට ම ඈඳිලා යන විදිහෙ සත්‍ය අත්දැකීමක් එවැන්නකට මුහුණ දුන් මිතුරියක් මගින් දැනගන්න ලැබීම. ඇයගේ කතාව අහන ගමන් ලියවුණු දේ් තමයි මේ. නමුත් පෙර ඒව තරම් නම් ගුණාත්මක නෑ වගේ ගතියක් මගේ හිතට දැනුනා අවසානයේ. කිසියම් හේතුවක් නිසා, මම ලියන කවියක රහ මට නොදැනෙන මානසිකත්වයක් ඇතිවෙලා තියෙන්නෙ. සමහර විට වැඩ අධික නිසා වෙන්න ඇති. :)
කොහොම නමුත් "මේකත් මේ දැන් ම උස්සනව" කියල කියපු මගේ ප්‍රාණසම මිතුරිය නිසා  බ්ලොග් එකේ පල කරන්න හිතුව. 

අකල් මන්දාරම් 

අඳුර මැද
දුරුතු අහසම
කළු කරද්දී....
හිත් අහසටත්
කළු වලාවන්
මටත් රහසෙ ම
රැස් වුණා.....
ගුගුරනා නිරුවත්
අහස් ගැබ
කළු කපා
විදුලිය කොටද්දී.....
හිතේ පතුලක
හංගලා තිබු
මතක අළුතෙන්
දැල්වුණා....
සිහින් සිරිපොද
මල් වහින තුරු
වියලි තුරු ලිය
බලා ඉද්දී....
පෙර දිනක
නුඹ දකිනු රිසියෙන්
මඟ බැලූ'යුරු
සිහිවුණා.....
සොඳුරු මල් වැහි
වියළි කතරක
සා පිපාසා
නිවා ලද්දී....
ඉරි තලා ගිය
හිතට පෙම් වැහි
නුඹ ගෙනා හැටි
සිහිවුණා....
මල් වැහි ම
නා කපන වැහි වී
රුදු ව චණ්ඩ ව
බිම තෙමද්දී....
නුඹෙ පෙම නමින්
මම හෙළු කඳුලින්
දෙකොපොල් ඉවුරු සේදී
බොඳ වුණා.....
සෙනෙහසේ ගං දෑල බිඳුණා....
ආ ගිය මගේ කටු කොහොලු ඇනුණා....
ඉස්සර ම දවසක මතක විතරක්
තවම තැන තැන සැඟව තිබුණා.....
නුඹ දන්නෙ නෑ
මං කඳුළු හෙළුවා
නෙතට බර වැඩි
වෙන තරම්....
දුරුතු අහසත්
වැස්ස වෙනුවට
කඳුළු බිඳු වස්සන
තරම්........

අර පේන අහසේ
කළුව නම්
මග‍ෙ හිතේ පිරි
දුක් කළුවමයි....
ඒ කළුව අතරින්
කෙටූ විදුලිය
මගෙ හිතේ පිරි 

දුක් ගින්දරයි....
වැහි බිංදු වී
පොලොවට වැටෙන්නේ...
මම හෙළුෑ
නොතිරක් කඳුළුමැ'යි
අහසක් ම හැඬවූ
වියෝ දුක් මට
දුන්නෙ  මගෙ
සැලමුතු පෙමයි......

ප.ලි. පහුගිය දවස් ටිකේ මේ පැත්තෙ එන්න ම බැරි වුණා, සමහර වෙලාවට කවියක් දෙකක් කුරුටු ගාන්න නෙවෙයි, හිතන්නවත් වෙලාවක් නැති වෙන විදිහට වැඩ වැටිලා තිබුනු නිසා. අනිත් එක පාළුව, තනිකම දැනෙන්න නොදීපු කැම්පස් සෙට් එකේ පිස්සු යාළුවෝ ටික නිසා ජීවිතේ යන්න ගියපු පාරවල් වෙනස් වෙලා අලුත් අරමුණු වලට වැටිලා. ඒක නිසා ඇකඩමික් වැඩ වගේ ම බාහිර වැඩත් වැඩි වෙච්ච නිසා තමයි මේ විදිහෙ නිහඬබවක් අැති වුණේ. බ්ලොග් එකත් එක්ක හිටපු හැමෝට ම ගොඩක් ස්තූතියි. මම ලියන දෙයක් ලස්සනයි කියන වාරයක් ගානේ මට තවත් ලියන්න ඒක ධෛර්යයක්. අනිත් එක මට කෙනෙකුගේ හිතට දැනෙන නිර්මාණයක් කරන්න පුළුවන් බව ඇඟවීම තුලින් මට මං ගැන ම පුදුම හිතෙන තත්වයක් ඇති කලේ මේක කියවන ඔබ. ඒ නිසා දහස් වාරයක් තුති,  වචනයකින් හරි අගය කලාට සහ බ්ලොග් එක පැත්තේ ආපු හැමෝටම.

එකමත් එක කතාවක්

එකම කතාව හිත රිදෙන්නත්, හිත හැදෙන්නත් හේතු වෙන අවස්ථා කලාතුරකින් අපේ ජීවිත වල තියනව. සමහර දේවල් වල ඇත්ත හිත රිද්දන අතරෙ මතක හිත සනසනව. තිත්ත ඇත්ත හමුවේත් ඇතැම් විට වෛරය සහ කලකිරීම හිතේ අහලකටවත් නොඑන්න  හේතුව සමහර විට අර මතක වලට අපි කවුරුත් හිතින් තවමත් ආදරේ නිසා වෙන්න ඇති. කාලයත් එක්ක වෙනස් වෙයි කියල බලාපොරොත්තු තියන්න බැරි තරම් මිනිස්සුන්ව දුර එක්කගෙන යන්න මතක වලට පුළුවන්. පහලින් තියන කවියක් නොවන කවිය කියවල යාළුවෙක් දීපු කොමෙන්ටුවක් නිසයි පල කරන්න හිතුවේ. නැත්නම් මේව දකින්නෙ එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් විතරයි.
"අඩෝ මං මේක නං උස්සනව, සිරාවට ම"
මදූකා.... උඹ මෙහෙම නොකියන්න මට මේක බ්ලොග් එකේ දාන්න තරං හයියක් නෑ. ඒක නිසා මේකෙ ක්‍රෙඩිට් එක උඹට!
෴෴෴෴෴෴෴෴෴
පෙර අතීතෙක
හදේ ගැඹුරක
ඇඳුණු දා
පෙම් සිත්තමක්....

සත්තමයි
සිහිනෙනුත් හෙව්වේ
කතා කරනා
ඇස් දෙකක්.....

අහිංසක හිත්
මලක්  දුටියෙම්
දෝර ගලනා
සෙනෙහසක්.....

ප්‍රේමයෙන් පැරදී
ගිලන් වී
සැනසුමක් සොයනා
හදක්.....

දුක හිතේ යටි
කොනක හංගා
ඇහුම්කන් දුන්
මගෙ කතාවට....

ඇස්වහක් කටවහක්
නම් නෑ....
සත්තකයි හිත
හැදු ලතාවට......

ඇස් දෙකක්
වෙනුවට මගේ හිත
තව හිතක් ලඟ
ගොළුවුණා....

හද පුදසුනේ
නුඹෙ නම තියා
මම පිදූ මල්
විකසිත වුණා..... 

තෙරපි තෙරපී
උල්දිය දැමූ
සෙනෙහසේ උල්පත
සිඳුනෙ නෑ.....

ඉස්සර ම හිත
තියා ගිය තැන
නිසා නුඹ ඒ
දුටුවෙ නෑ......

මං පමා වැඩි
බව හැඳින්නෙමි
මට උරුම
හැමදා තනිකමයි.......

එපා ඔය හිත
රිද්දගන්නට
නුඹෙ සතුට මගේ
මුළු ලෝකයයි......

කවමදාවත්
මගේ හීනය
එලි නොවී
තිබෙනා හැඩයි......

කමා කල මැන
සිත මරනු බෑ
නුඹට මම තව
ආදරෙයි......
෴෴෴෴෴෴෴෴෴

පුතුනේ.... මේ අහගන්න පුතුනේ....

අම්මලගෙ ආදරේ ගැන කොච්චර මොන දේ ලිව්වත් වටිනාකම ගැන නිර්වචනයක් දෙන්න අමාරුයි. මේ ලෝකෙ තියන පරාර්ථකාමී ම ආදරේ.... ආදරේ ලබන දරුවන්ගෙන් කිසි දෙයක් බලාපොරොත්තු නොවෙන, ලොකේ තියන දරුණුම වේදනාවත් පුත්‍ර ස්නේහය නිසා ඉවසන, තමන්ගෙ ඇඟේ දුවන ලේ ටික පවා කිරි කරල දරුවන්ගෙ කුස පුරවන, අම්මෙකුගෙ ආදරේ දිග පළල මනින්න පුළුවන් ද? අපේ ජීවිත වල යෝධ සෙවණැල්ල වෙච්චි, අපේ කඳුලු පිසදාන්න කඳුලු ගඟක් වුණත් තමන් ම ඉවසපු, දරුවෙකුගෙ පුංචි වේදනාවකටත් හිත රිද්දගත්තු, නමුත් තමන් ට දැනෙන එකම වේදනාවක්වත් නිහඬ ව, නොහඬා ඉවසපු අම්මා....
කොයි තරම් ආදරේ හොයාගෙන ලෝකෙ වටේ ම ගියත් අන්තිමට අම්මගෙ ආදරේ ලඟ හිත නතර වෙන බව කියන්නත් දෙයක් ද?
"නුවර වීදි යට කරගෙන
නින්දා වැහි වැගිරුණු දා
බිරිඳකගේ සෙනෙහෙ ගියා
නුඹෙ සෙනෙහස සුවඳ දිදී
දැනුනා මට අම්මේ....."
යනුවෙන් කපුගේ ගැයූවෙත්.,
"සෙනෙහස වැඩි දා සිත ද බොලඳ වේ
ලොව ම ආදරෙයි කියා සිතේ
මායාවක් වී එහි තනිවුණු දා..
අම්මා පමණයි ලඟ ඉන්නේ"
යනුවෙන් නන්දා මාලනිය ගැයුවෙත් ඒ නිසා වෙන්නැති.කර දණ්ඩ උස් මහත් වෙලා  අපි ලොකු මිනිස්සු වෙද්දි, අම්මගෙ ලෝකේ පුංචියටත්, අපේ ලෝකේ මහ ලොකුවටත් පේන්න ගනිද්දි අම්මලගෙ තීරණ, අම්මලගෙ උපදෙස්, අම්මලගෙ ආදරේ අපිට මගඇරෙද්දි
මහමෙරටත් වඩා දුක් උහුලන අම්මලගෙ හිත් රිදෙන වචන කියවෙන වාර අනන්තයි. අපි මේ ලෝකෙට බිහි වුණු දවසෙ විඳපු වේදනාව වගේ දස දහස් ගුණයක වේදනාවක් ඒ කටු තුඩු වගේ වචන පපුවට කිඳා බහිද්දි ඇගෙ හිතට දැනෙනව ඇති. ඒත් ඒ ආදරේ එහෙමමයි. කිසි වෙනසක් නෑ.... නුඹල අපි කවුරුත් අපේ අම්මලට හැමදාමත් අර පුංචි කාලෙ ඇකයෙ නිදපු පුංචි උන් ම තමා. අම්මෙකුගේ ආදරේ බර කොයිතරම් ද කියල තේරුම් ගත්ත දවසට අපිත් ආදරේ තේරුම් ගනීවි.
෴෴෴෴෴෴෴෴
දිවි ගඟුලේ වැල් පාලම
කැඩී බිඳී විසිරුණු දා
අත්වැල ගිලිහී ගියමුත්
කඳුලු බිඳක් නොහෙලිමි මා
පුතුනි නුඹේ ටිකිරි සිනා
හිතට සෙමෙර සැලූ නිසා

කිරි සිනා හසරැල්
පිරුණු මුව
සිඟිති දඟ පෑ
ලපටි අත පය
නිතර දොඩමලු
නිල් දෙනෙත් යුග
පුතුනි මට
මහමෙර වගෙයි....
කඳුලු පිසදා
සිනහ කැන්දන

නුඹ මගේ ලොව තනි නිරින්දා
මගේ පණ සම මැණික හින්දා
සතර අත වැට කඩුළු බන්දා
නුඹ ව රකිනෙම් මා බිලින්දා

දහදියෙන් කඳුලින් නැඟී
පුතුනි නුඹ දිවි දිනූ දා
කඳුලු බිඳුවක් නෙතග පැටලී
මඳහසක් මුව අගෙහි තැවරී
මං මගේ ලොව රැජිණ වී
කිරුළු දැරුයෙම් නුඹ අතින්....

නුඹ වැදූ මව් මමයි පුතුනේ්
නුඹ හැදූවෙත් මමයි පුතුනේ
නුඹට මව් පිය දෙදෙනමත් මං
පහන් කණුවයි ජීවිතේ.....

දෑතෙ නැලවුණු
ටිකිරි කුමරුන්
නුඹ ද පුතුනේ
ඉස්සර ම දා
අද මිනිසෙකී
කරදඬු මහත් වී.....

දකින විට නුඹෙ
පුංචි වෙනසත්
හිත හීනියට
රිදුම් දුන්නා...
ඇසුණු දා රළු පරළු බස්
නුඹෙන් මට
කඳුලු ගුලි
දෙනෙත'ගින් පැන්නා....

පුංචි දේටත් දුක හිතී
කඳුලු පුරවන් ඇස් දෙකේ
පුංචි සන්දියෙ හැඬුවෙ නුඹම ද.....
පුංචි සැකේකි මගෙ හිතේ්...
නෑ පුතුනි මට වරදින්න ඇති
තරහවක් නෑ මගෙ හිතේ...
හැමදා ම නුඹ මගෙ මැණිකමයි
කිසිම වෙනසක් නෑ මගේ...

දුකට නෙත් අග
පිරුණු කඳුලැල්
නුඹට
බර වැඩිදෝ....
මන්දා
සමාවෙනු මැන
පුතුනි මට
මම හැමදා ම
නුඹෙ මවුන් හන්දා......
෴෴෴෴෴෴෴෴෴

රැය ගෙවේ- සඳත් නිවේ...දුරයි ජීවිතේ

අත්දැකීමක් නොවී අත්දැකීමක් වුණු අතථ්‍ය යථාර්ථයක කතාවක් මේක. පෙම්වතුන්ට රාත්‍රිය බොහොම කෙටියි. නමුත් විඳවමින් විඳින ප්‍රේමයේ පරාජිතයන් ට රාත්‍රිය කොයි තරම් නපුරුකම් කරනවද?  නිදි නැති ව අඳුරට ඔරවගෙන, එහෙමත් නැත්නම් හිතේ කළුවර කඳුළු වලින් සෝදා හරින්න හදන ඒ ජීවිත වල කතාව මට දැණුනු හැටි.෴
ඉකුත් කලකදි
ඇසිල්ලක් වුණු
රාත්‍රිය.....
නුඹ ඇයිද
මෙතරම්
දිගු ව නපුරු ව
සිත දවන්නේ....

එදා මතකය
මෙදා සිහිනෙකි
පුරා නිදි නැති
දෙනෙත් තෙත් කළ
මොහොතකින්
පෙම් කවක් බොඳ කළ
හිත් අතර
වැට කඩුළු ඉදි කළ

කුරුටු ගෑවෙන
කවි දෙපදයක
හිත ගිලන් වී
හඬා වැලපෙන
හඬක් ඇති බව
ලොවට නොදැනෙන
රාත්‍රිය නුඹ......
එපා එන්නට
අඳුරු කළුවර
මගෙ හිතට ගෙන......

නෙලා ගනු බැරි- හන්තාන සිහිනේ

කවදහරි දවසක හොඳට ඉගෙනගෙන කැම්පස් යනව කියන ආසාව හිතේ පැලපදියම් වුණේ මගේ මතකේ විදිහට නම් මම අට වසරේ ඉද්දි. ඒ්කට හේතුව වුණේ ඒ වෙද්දි ඥාති සහෝදරයෙක් උසස් පෙල සමත් වෙලා වෛද්‍ය විද්‍යාලය ට සුදුසුකම් ලැබීම. ඒ වෙනකොට අට වසරෙ පුංචි එකියක් වෙච්ච මට නම් ඒක ලොකු දෙයක් වුණා. එයා ගේ තේරීම වුණේ කන්ද උඩරට හන්තාන පාමුල මහා තක්සලාව; මෙහෙම වැල් වටාරං නැතුව කිව්වොත් පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලය. එදා ඉඳල පේරාදෙණිය මගේ හීන ලැයිස්තුවේ උඩින් ම තිබුණා. "කවද හරි පේ්රාදෙණි යනවා" ඒක තමා මගේ හීනය වුණේ. කොටින් ම කිව්වොත් මටත් පේරා උණ හැදිල හිටියේ. සති දෙක තුනකට සැරයක් අයිය ගෙදර ආවම කියන කතා ලොරිය ඇහුවම ආසාව තව තව වැඩි වුණා.( පොඩි එකා නිසා මාව ගණන් ගන්නෙ නැති එයා ඔක්කොම කතන්දර කියන්නෙ එයාගේ පුංචිට, ඒ කියන්නෙ අපේ අම්මට. කුස්සියෙ ඉඳගෙන අම්ම හදල දෙන කිරි තේ එකට වග කියන ගමන් දිග අරින කතා මල්ල මං අහ ගන්නෙ කුස්සියෙ දොර මුල්ලට වෙලා කිසි සද්දයක් බද්දයක් නැතුව.) 

ඊලඟට තමයි හොඳ ම හරිය තියෙන්නෙ. ඉස්කෝලෙ ගියා ම යාළුවො සෙට් එක වට කරගෙන ඇසු දුටු ප්‍රත්‍යක්ෂ වගේ අර කතා ලොරිය ම හැලුවම කට්ටියගේ ඇස් ලොකු වෙලා කටවල් ඇරෙද්දි කාටද ආඩම්බර? ඔහොම කාලයක් තිස්සෙ පේරාදෙණි ආදරේ දළු දාගෙන එද්දි 2009 සැප්තැම්බර් වල සිද්ධ වෙච්චි එක්තරා සිදුවීමක් නිසා මට සිදු වුණා මට ම අභියෝග කරගන්න. මම කවද හරි මොරටුවට ගිහින් ම පෙන්නනවා කියන තදබල සිතුවිල්ල ඇති වීමත් එක්ක පේරාදෙණිය ගැන හිතේ තිබුණු හැඟීම් පේන්නෙවත් නැති අහුමුල්ලකට තල්ලු වෙලා ගිහින් මාත් නොදැනුවත්ව ම. හිතට ඉඩ නොදී බුද්ධියට විතරක් ඉඩ දීපු අවුරුදු 4ක අවසානයේ මට පුළුවන් වුණා ඒ තදබල සිතුවිල්ල, සිතුවිල්ලක් පමණක් වෙන්න ඉඩ නොදී හැබෑවක් කරගන්න. අන්තිමේ දි මම පේරාදෙණියට අත වනල ඇවිත් මොරටුවේ පැලපදියම් වුණා. 

ස්වභාවයෙන් ම මිනිස්සු ලැබුණු දේ ගැන සතුටු වෙන තරමට වඩා නොලැබුණු දේ ගැන පසුතැවිලි වෙන ප්‍රමාණය වැඩියි. ඒක නිසා ම මේ තරම් හොඳ විශ්ව විද්‍යාලයක ට පය තියන්න ලැබුණු වාසනාව හමුවේත් මට තවමත් සමහර වෙලාවලදි අර අහුමුල්ලකට තල්ලු වෙලා ගිය හන්තාන සිහිනයේ සුන්දරත්වය මතක් වෙලා හීල්ලෙන්නෙ නැතුවම නෙවෙයි. ඒක හරියටම කවුරු එක්ක දීග ගියත් අමතක කරලා දාන්න බැරි ප්‍රථම ප්‍රේමය වගේ හැඟීමක් වෙන්න ඇති කියල මට හිතෙනවා. මගේ විශ්වවිද්‍යාලය විදිහට මොන කටුක බව විඳගෙන වුණත් මම මොරටුවට ආදරය කරන තරමට ම පේරාදෙණියේ රොබරෝසියා මල් වැටුණු මං මාවත් වලටයි, හන්තාන කඳු මුදුන‍ෙ මිහිදුම් සළු වල දැවටිලා ඇවිත් කන ලඟ රහස් කොඳුරන මඳ පවනටයි මම ආදරය කරන නිසා ම ඉඳ හිටල මේ විදිහෙ අදහසුත් ලියවෙනව.

පිය සබඳ හන්තාන
මම නුඹට පෙම් කලෙමි
අදත් එය එසේමැ'යි
හෙටත් ඒ ලෙසින්මැ'යි
නුදුටු පෙම් සිහිනයේ
සදා කල් හිඳින්නම්....
හිතට ගල් ගැසූයෙම්
තලා පාගා දැමූයෙම්
තව ම පණ ගැහෙන්නේ්...
නුඹ නමින්මැ'යි සබඳ
කටු පොකුරු වැලි තලා
මිස නොමැත තුරු ලතා...
සිහිනෙනුත් පෙනෙන්නේ
සොඳුරු රොබරෝසියා
නුදුටු පෙම් සිහිනයේ්
නිදන්නෙම් සෑම දා....
හන්තාන මම නුඹට
සදා කල් පෙම් කලා...
නුඹෙ සිරුරෙ දැවටිලා
මඳ පවන පැමිණිලා
මගෙ කනට කොඳුරලා
නුඹෙ නම ම මතුරලා
සිහිනයක සතපවා
හිත අරන් දුර ගියා.....
මිරිඟුවක් මේ තරම්
හිතක ඉඩ ගනී නම්...
සැබෑ සිහිනයක් නම්
මිහිරියි ද කොයි තරම්...
එපා මට පමුණන්න
තහංචිය ආදරේ....
නොලැබෙනා සිහිනයට
මම තවම පෙම් කරම්....

ටෙලි ගී අතර නැවතුම්පොලක්

අහම්බෙන් වගේ අහන්න ලැබුණු අපූරු ගීත කිහිපයක් ගැනයි කියන්න යන්නෙ. ලියන්නෙයි කියල හිතාගෙන උන්නු දේවල් ටික පැත්තකින් තියලා, ඔක්කොම නවත්තලා මේ සිංදු ටික ගැන ලියන්න හිතුවෙ අද කාලෙ ඇහෙන ගීත කියල හඳුන්වන වචන ගොඩවල් වලට වඩා අර්ථයක් මේ ගීත වල දැණුනු නිසා. අහම්බෙන් හම්බුණා කිව්වෙ, යූ ටියුබ් එක පීරුවේ ගීත හොයන අදහසකින් නොවුණු නිසා. ඒත් ඉතිං හිතට දැනෙන ගීතයක් හමුවේ ඉගනගන්න දෙයක් ගැන තියන ආසාව දියවෙලා යන්නෙ ඉබේටමයි. ඒක නිසයි හිතට දැණුනු මේ ගීත කිහිපය ගැන කතා කරන්න හිතුවේ.
ඒ වගේ ම මේ හැම ටෙලි  ගීතයකට ම පොදු ලක්ෂණ කිහිපයක් ම මම දැක්ක නිසා ඒ ගැනත් කියලම ඉන්නම්.
1. මේ සියළු ම ටෙලි නිර්මාණ කිසියම් සම්මානිත, විශිෂ්ට නවකතාවක් පාදක කරගෙන නිර්මාණය වූ ඒවා වීම.
2. සියළු ම නිර්මාණ ප්‍රවීණ ටෙලි නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂ සුදත් රෝහණ මහතා  අතින් නිර්මාණය වූ ඒවා වීම. 
3. මේ සියළු ගීත වල හඬ මුසුවට නන්දා මාලනියගේ දායකත්වය ලැබී තිබීම. මම හිතන්නෙ මේ ගීත මෙතරම් ම මිහිරට දැනෙන්නේ ඒ නිසා වෙන්න ඇති.
අවර ගණයේ ටෙලිනාට්‍ය සංස්කෘතියක ගිලිල ඉන්න වත්මන් ලාංකේය ප්‍රේක්ෂකත්වයට නම් ඉඳහිටවත් අහන්න ලැබෙන මේ වගේ සොඳුරු අරුත්බර ගීත වල මිහිරියාව කොයිතරම් දුරට පත්තියම් වේවිද කියන එක ගැන නම් ප්‍රශ්නාර්ථයක් තිබෙන බව කිව යුතුමයි. ඉන්දියානු, කොරියානු ටෙලි රැල්ලෙන් නිර්වින්දනයට ලක් වෙලා ඉන්න අද කාලේ තාරුණ්‍යය  මෙවැනි ගීත අසා ඇති ද යන්න පිළිබඳවත් මට ඇත්තෙ කුතුහලයක්. මේ ඇතැම් ටෙලි ගීත මාත් මුල්වරට ඇසුවේ අවුරුදු හයක් හෝ හතක කාලයේ දී. නමුත් මට විශ්වාසයි ජීවිතේ තුන්වැනි දශකයේ හෝ ඊට ආසන්නයට ළං වුණු පිරිසට නම් මේ කියන්න යන ගීත හිතේ කොණක හරි රැඳිල ඇති. ඒ අයගෙ මතකය අලුත් කරන්නයි, මේ ගැන වැඩි සංවේදනයක් නැති අයට දැනගන්නයි, කැමතිනම් අහලා රසවිඳින්නයි එක්ක ගීත ටික ගැන කතා කරමු එහෙනම්. 

පළවෙනි ගීතය මට හමු වෙන්නෙ අනූව දශකයේ අග භාගයේ (හෝ දෙදහසේ මුල, මගේ මතකය නිවැරදි නම්) ජාතික රූපවාහිනියේ විකාශය වුණු බැද්දෙගෙදර ටෙලි නාට්‍යයෙන්. ප්‍රවීණ ගත්කරු ජයසේන ජයකොඩි සූරීන් ගේ එම නමින් ම යුත් නවකතාව ඇසුරෙනුයි සුදත් රෝහණ මහත්මයා මෙම ටෙලිය නිර්මාණය කලේ. උඩරට, වැව්බැඳි රාජ්ජේ සහ පානම් පත්තුවේ පැරණි ගොවි ජන සමාජය තුළ පැවති එක ගෙයි කෑම නම් විවාහ සම්ප්‍රදාය පදනම් කරගත් සිද්ධි දාමයක් වටා තමයි කතාව ගෙතිලා තියෙන්නේ. අවාසනාවට වගේ නවකතාව කියවන්න ලැබිල නෑ. ඒ වගේ ම ටෙලිය ගැන තියෙන්නෙත් බොඳවුණු මතකයක්. නමුත් ශ්‍රියන්ත මෙන්ඩිස්, ඉන්ද්‍රජිත් නාවින්න සහ චම්පා ශ්‍රියානි මෙහි අති විශිෂ්ට රංගනයක යෙදුණු බව නම් මතකයි. පුංචි කාලෙ නොතේරුණු මේ තේමා ගීතයේ හැබෑ රසය දැනුනේ අවුරුදු ගානකට පස්සෙ නැවත අහද්දියි.
අකල් මාරුතෙන් ගිලිහී- අගාධයක නොරැඳුණු මල
වසන්තයෙන් පිට මං වී- නිවන්නයක පහනක් විය
අකල් මාරුතෙන් ගිලිහී.....

පෙම් දම් විලසින්- ලැබුණත් සරදම්
හිමියන් ඇසුරින්- ලැබුණා මනුදම්
රතැසින් අතරේ- දකිමින් දෙවියන්
අවමන් ලද මල- මිදුණා කඳුලින්

අඳුරක් නැති ලොව- පල කිම එලියෙන්
උණුසුම පැතුවා- ඇය ඇල් ගඟුලෙන්
හිරු සඳු අතරෙහි- දැල්වුණු පහනින්
ගෙපැලත් මිදුණා- විඳි දුක් කතරින්

අකල් මාරුතෙන් ගිලිහී......
පද- බන්දුල නානායක්කාරවසම්
සංගීතය- රෝහණ වීරසිංහ
හඬ- නන්දා මාලනී

ඊලඟ ගීත දෙකම හමු වෙන්නේ 2001- 2002 කාලයේ ජාතික රූපවාහිනියේ විකාශය වුණු අඹුදරුවෝ ටෙලි නාට්‍යයෙන්. මෑත කාලීන ව නැවත විකාශයක් බලන්න ලැබුණු නිසා තරමක මතකයක් තියනව. සුදත් රෝහණ මහත්මයා මේ ටෙලි නාට්‍යය නිර්මාණය කරන්නෙ ජයසේන ජයකොඩි මහත්මයාගෙ ම අඹුදරුවෝ නවකතාව ඇසුරින්. විවාහ ජීවිතය තුල හුදෙක් ප්‍රේමය පමණක් පදනම් කර නොගත් එකිනෙකා කෙරෙහි ගෞරවයෙන්, මෛත්‍රියෙන් සහ කරුණාවෙන් පිරුණු ශක්තිමත් අඹු සැමි සම්බන්ධයක් තුලින් ගොඩනැගෙන යහපත් පවුල් පරිසරයක් පිළිබඳ මේ කතාව විකාශය වූ කාලයට වඩා අදට ගැලපෙන බවයි මගේ හැඟීම. තේමා ගීතය සහ සමාප්ති ගීතය පමණක් ඇසීමෙන් මුළු කතාවේ ම හරය ගොඩනගා ගත හැකි විශිෂ්ට පද මාලාවක් සහිත ගීත දෙකක් මේ.
තේමා ගීතය෴
ඉපනැලි ද රඟයි
දෙණිපෙත ද සැලෙයි
ගම්දොර සැමරුම් හමුවේ....
මගෙ වෙහෙර නුඹයි
අත නෙළුමක් වෙයි
පිදුමට පින් මදිද සිතේ.....

මේ ගමන දුරයි
නුඹ තරු ලකුණයි
එළියෙන් දරුවන් සැනහේ....
නුඹ මවක වගෙයි
හිත බැතිබර වෙයි
ඉන් මගෙ දෑස ම බොඳ වේ....

නොදැමුණු සුළඟේ් ඇයි නා මල සසල කලේ
නා මල ම තමා සැඩ සුළඟ ද නතර කලේ
සසරේ පසුපස එන තැවුලද උරුම වුණේ
එය තැවුලක් නොව එක මොහොතකි සසර මගේ

මගෙ වෙහෙර නුඹයි
අත නෙළුමක් වෙයි
පිදුමට පින් මදිද සිතේ....

නුඹ මවක වගෙයි
හිත බැතිබර වෙයි
ඉන් මගෙ දෑස ම බොඳ වේ.....
පද- බන්දුල නානායක්කාරවසම්
සංගීතය- රෝහණ වීරසිංහ
හඬ- නන්දා මාලනී, සුනිල් එදිරිසිංහ සමගින් රෝහණ වීරසිංහ
සමාප්ති ගීතය෴
අතීතාරාමයේ මතක මල් බොහොමයි
පර වුණත් මල් විසුල සුපහන් සුවඳ ලොව සනහයි
ඒ සුවඳ  මැද අඳුර පිසලන පහන් කණු හමුවෙයි
අතීතාරාමයේ මතක මල් බොහොමයි....

කොයි තරම් නම් පැතුම් බිහි වී මියෙන්නට ඇතිදෝ
මෙර  තරම් දුක් තනි ව උසුලා වසන් කර ඇතිදෝ
මල් දමක් නොවුණාට ගත වූ ජීවිතේ
රන් දමක් සේ බැඳී දිදුලන ආදරේ
උතුම් අරුතයි මේ බිමේ.....

සත් මහල් නොපැතුවද දෙගුරුන් දිවිය දෙව් ලොවකී
හස පියුම් කඳුලැල් ද එකසේ පිපුණු විල් දියකී
ගිරි හිසක් සේ නැගී දරුවන් මේ ලොවේ
සෙත් කවක් සේ ගැයී මෙත් ඉසිනා පැයේ
පහන් නොනිමෙයි මේ බිමේ......
හඬ- නන්දා මාලනී සමගින් සුනිල් එදිරිසිංහ

2000 මුල් භාගයේ සුදත් රෝහණ මහත්මයා ඇති කරන්නට උත්සාහ කල රටාවේ දිගුවක් විදිහට කරුවල ගෙදර නිර්මාණය වුණේ මෑත අතීතයේ දී. හෙලයේ මහා ගත්කරු මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන් ගේ කරුවල ගෙදර නවකතාව පාදක කරගත් මේ ටෙලි නාට්‍යයේත් තේමා ගීතය ඉතා අපූර්ව සහ අර්ථාන්විත වූවක්. විමතියට කරුණක් නොවේ, මෙහිත් පද රචනය බන්දුල නානායක්කාරවසම් මහතාගේ.
අහසට තරු ඇයි මෙතරම්
අහසේ තරමට ගිලිහෙන තරමට තරු ගැන ඇයි මේ විපරම්
මේ විපරම්
හැම තරුවම ගිලිහෙන්නෙ නෑ
ගිලිහෙන තරු ගැන අහසත් කිසි දා දන්නේ නෑ....

මතකය වෙරලකි සිහින සිතිජ ඉමේ
සිතිජය හැර නිම්තෙර දකිමු කෙසේ
පහන් ටැඹක් වී දැල්වෙමි දියඹ දිගේ
නිම් තෙර දකිනා දින මහ දුරක නොවේ

ගමේ වෙරල හමු වෙනු නැත නගර දොරේ
වෙරල වෙනස් වුව හද එකමයි දෙතැරේ
අප සැඟවූවත් අප'තර ඇති යම් දේ
වසන් කරනු නෑ හඳ නම් දුටු කිසි දේ

අහසට තරු ඇයි මෙතරම්......
සංගීතය- නවරත්න ගමගේ
හඬ- නන්දා මාලනී, සුනිල් එදිරිසිංහ සමගින් ශානිකා සුමනසේකර

2008 වර්ෂයේ ස්වර්ණ  පුස්තක සම්මාන දිනූ සමරවීර විජයසිංහයන්ගේ ස්වයංජාත නවකතාව ඇසුරින් රෝහණ මහත්මයා නිර්මාණය කළ ටෙලිනාට්‍යය මෑත කාලීන ව කතාබහට ලක් වූ නිර්මාණයක්. ප්‍රේමයේ උත්තරීතර භාවය පිළිබඳ අපූර්ව චිත්‍රණයක් සහිත ගැඹුරු රසයකින් හෙබි තේමා ගීතයක් මෙහි අඩංගුයි.   ලෞකිකත්වය ට එහා ගිය සදාතනික ධර්මතාවයක් පිලිබඳ විනාඩි කිහිපයක් තුළ ඔබේ හදවතේ සියුම් තැන් ස්පර්ශ කරමින් උසස් රසවින්දන තලයකට ගෙනයන විශිෂ්ට ගීතයක්. ටෙලි නාට්‍යයෙන් වෙන් කර වෙන ම රසවිඳිය හැකි වීමත් විශේෂයි.
පාරමී දම් පුරා සපැමිණ
එකට හමු වී වෙන් ව යන සඳ...
කියාගන්නට බැරිව ලතැවෙන
හැඟුම් මිහිදන් නොවේ කිසිදින...

ලේ නහර ඇට මිදුලු විනිවිද
රිදුම් දෙන හැඟුමක් ද ප්‍රේමය
දුරට වී ඇසිපිය නොලා බලා ඉන්නට අවසරයි
සංසාරයේ පතා ආවෙත් එලෙසමයි

ස්වයංජාතව හිතේ මතුවන 

පහන් සිතුවිල්ලක් ද ප්‍රේමය
දෙහදකට සීමා නොවී ලයෙන් ලය සැනහිය යුතුයි
ප්‍ර‍ේමයෙන් විශ්වය ම සුවපත් කල හැකියි

නිතින් සසර දුක  ජයගන්නට පේවී
දහම් සරණ මිස සරණක් නැත දේවී....
පද- බණ්ඩාර ඇහැලියගොඩ
සංගීතය- නවරත්න ගමගේ
හඬ- නන්දා මාලනී සමගින් සුනිල් එදිරිසිංහ

බොහොම මෑතක විකාශය වූ ශාන්ති දිසානායක මහත්මියගේ නවකතාවක් ඇසුරින් සුදත් රෝහණ මහතා නිර්මාණය කළ ගිරිකුළ ටෙලි තේමා ගීයෙන් මේ කතාව අවසන් කරන්නම්. විවිධාකාර දුක් කම්කටොලු හමුවේ ජීවිතේ ගිරිකුළ තරණය කල දිරිය ගැහැණියක වටා ගෙතුණු මේ ටෙලි නාට්‍යය මෑත කාලීන ව මම දුටු ප්‍රශස්ත ම නිර්මාණ අතලොස්ස අතර එකක්.
දුක එලාගෙන පයට පාවඩ සේ
දුක ම හිස ලා දුරක යන ගමනේ
අතරමඟ නතර වී බැලූ සඳ
ජීවිතේ ගිරිකුල උසයි ඈතයි

ගැල් පුරා දිවි බර දරා
දිය බිඳක් වත් නොමැති කතරේ
වැසි පතා වෙහෙසී අඳුරේ
හෙලන සුසුමන් ළය රිදුම් ගෙන දේ

සිත් සතන් නිවෙනා ඉසව්වේ
විටෙක කෙම් බිම් මුණගැසේ
කප් රුකක සෙවණැලි ඉසේ
ජීවිතේ නව තුරුලතා දළුලයි

කඳුුලු විල් වැසි අසෙනි සමයේ
ගැල් කැඩී කප්රුක සිඳී
ඉතිරි දුක පපුතුර දරා
අචිරවතියෙන් එතෙර වන යාමේ
සසර තව දුර බව හැඟෙයි

ජීවිතේ ගිරිකුල උසයි ඈතයි
පද- මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුල
සංගීතය- නවරත්න ගමගේ
හඬ- නන්දා මාලනී
ගීත අහන්න මෙතැනින්
බැද්දෙගෙදර
අඹුදරුවෝ තේමා ගීය
අඹුදරුවෝ සමාප්ති ගීය
කරුවල ගෙදර
ස්වයංජාත
ගිරිකුල
ඡායාරූපය- ගිරිකුල ටෙලිනාට්‍යයෙන්